Το ράψιµο γινόταν στο χέρι µέχρι τα µέσα του 19ου αιώνα, ενώ υπολογίζεται ότι µια έµπειρη ράφτρα έκανε 30 περίπου βελονιές το λεπτό. Όπως ήταν αναµενόµενο, αρκετοί εφευρέτες προσπάθησαν να κατασκευάσουν ένα µηχάνηµα που θα έκανε τη ζωή πιο εύκολη. Ένας από αυτούς ήταν ένας φτωχός µετανάστης, το όνοµα του οποίου σύντοµα θα ταυτιζόταν µε την ραπτομηχανή.
Ο Ισαάκ Σίνγκερ γεννήθηκε το 1811 στη Νέα Υόρκη από φτωχούς Γερµανοεβραίους µετανάστες, το µικρότερο από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας. Το όνειρό του ήταν να γίνει ηθοποιός, γι’ αυτό και πήρε µέρος σε περιοδεύοντα θεατρικό θίασο, που όµως δεν τα πήγε καλά και σύντοµα διαλύθηκε. Ο νεαρός έπρεπε λοιπόν να αναζητήσει άλλο τρόπο για να βγάλει λεφτά και να ζήσει το «αµερικάνικο όνειρο». Σε ηλικία 28 ετών είχε ήδη ανακαλύψει ένα µηχάνηµα που άνοιγε τρύπες σε βράχους, όµως η ανακάλυψή του δεν βρήκε ευήκοα ώτα, αναγκάζοντάς τον έτσι να το πουλήσει µισοτιµής.
Το 1850 εγκαταστάθηκε σε ένα υπόγειο, όπου προσπάθησε ανεπιτυχώς να πουλήσει ένα τυπογραφικό µηχάνηµα που είχε δηµιουργήσει. Όµως το «φως ήταν στο τέλος του τούνελ» και είχε το όνοµα του ιδιοκτήτη του υπογείου, ο οποίος κατασκεύαζε ραπτοµηχανές. Αυτός λοιπόν παρέδιδε τις προβληµατικές µηχανές στον Σίνγκερ για να τις επιδιορθώσει. Ο Σίνγκερ, που δεν είχε κάποια µόρφωση, όµως «έπιαναν τα χέρια του», γρήγορα αντιλήφθηκε ότι θα µπορούσε να κατασκευάσει µια ραπτοµηχανή καλύτερη από αυτές που κυκλοφορούσαν στην αγορά.
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ
