“Υπάρχει ελπίδα; Ο προβληματισμός συνεχίζεται”
Γράφει ο Κώστας Σίμογλου – Ιατρός Καρδιολόγος
Ζούμε σε μια δύσκολη εποχή. Στους παλαιότερους θυμίζει την εποχή που οδήγησε στην δικτατορία των συνταγματαρχών του 1967 και στους ιστοριόφιλους την εποχή του μεγάλου διχασμού και την εθνική καταστροφή του 1922.
Δύο είναι τα θέματα που κυριαρχούν σήμερα στην Ελλάδα, τα οποία και επικαλύπτουν άλλα, για την πορεία της χώρας μας στο διεθνές σκηνικό αλλά και στην εθνική και πολιτισμική ανέλιξη της:
Το πρώτο είναι η ανάδειξη του Τραμπ στην ηγεσία των ΗΠΑ που σήμερα είναι η πλουσιότερη και ισχυρότερη οικονομική και στρατιωτική δύναμη στον κόσμο. Το προεκλογικό του σύνθημα ‘’MAGA’’ (Make America Great Again – Κάνε την Αμερική Μεγάλη Ξανά), φαίνεται επηρέασε τους ψηφοφόρους, που πόσο πιο μεγάλη την θέλουν δεν ξέρουν και τον στήριξαν. Φαίνεται ότι η ματαιοδοξία για πλούτο και δύναμη δεν έχει όρια. Ο ακραίος καπιταλιστής άρχισε να βλέπει την Γη μας σαν ένα μεγάλο οικόπεδο για επένδυση. Ριβιέρα στην Γάζα, επιστροφή των ‘’δανεικών’’ (στρατιωτική βοήθεια για την υπεράσπιση υποτίθεται της δημοκρατίας στην Ουκρανία μετά την εισβολή της Ρωσίας) τοκισμένα, με την εκμετάλλευση του φυσικού της πλούτου και παράλληλα απειλές προς τον δυτικό κόσμο: ακολουθείται τις οδηγίες αλλιώς οικονομικό πόλεμο. Θυμίζει τον καραγκιοζοπαίχτη Ευγένιο Σπαθάρη στο θέατρο σκιών, μόνο που στις φιγούρες που χρησιμοποιεί βλέπει μόνο κολλητήρια και μπάρμπα Γιώργη. Κολλητήρια είναι η Δύση, ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού και μπάρμπα- Γιώργης ο ίδιος που τους καρπαζώνει. Όσον αφορά την ‘’αθώα’’ Ρωσία που δεν έχει βλέψεις επεκτατισμού και ότι η Ευρώπη είναι αιτία για την εισβολή της στην Ουκρανία γιατί την δέχεται κοντά της, ας έχουμε υπ’ όψη ότι υπήρξε η Ρωσική αυτοκρατορία του Μεγάλου Πέτρου και η Ρωσική Σοβιετική αυτοκρατορία και παρ’ ολίγο γλυτώσαμε την ναζιστική αυτοκρατορία, αυτή που υποτίθεται ήθελε μόνο λίγα εδάφη από την Τσεχοσλοβακία. Και αυτοκρατορίες δεν γίνονται χωρίς επιθετικούς πολέμους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε βέβαια πως τον ρόλο του καραγκιοζοπαίχτη ζηλώνουν και κάποιοι στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο και ψάχνουν για περισσότερα κολλητήρια από όσα ήδη βρήκαν, εμείς δε τους καλοφαινόμαστε.
Το δεύτερο είναι το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών. Θα πίστευε κανείς ότι μετά από αυτό όλες οι πολιτικές ηγεσίες θα καθόντουσαν σε ένα στρογγυλό τραπέζι όπως ακριβώς όταν κηρύσσεται πόλεμος ή δεχόμαστε εχθρική εισβολή. Αντ’ αυτού άρχισαν κοκορομαχίες για το ποιός φταίει, επιδιώκοντας να κερδίσουν ή να μην χάσουν ψηφαλάκια, που τελικά φαίνεται να είναι το μόνο που ενδιαφέρει. Η κυβέρνηση προσπάθησε ταχύτατα να εξαφανίσει τα συντρίμμια του δυστυχήματος, πιθανώς για να φύγει από τα μάτια μας η τραγική εικόνα της καταστροφής και να μην τροφοδοτείται η αγανάκτηση του κόσμου, η δε αντιπολίτευση να φορτώσει όλα τα δεινά της χώρας μας στην σημερινή κυβέρνηση. Ο εμπορικός εκπρόσωπος του Ιησού στην Ελλάδα για διανομή των επιστολών του αποφάνθηκε ότι υπάρχει έγκλημα είτε εκούσιο είτε ακούσιο. Τώρα πώς γίνεται έγκλημα χωρίς να το θέλεις δεν το αποκάλυψε. Άλλοι μίλησαν για μάλλον αναξιόπιστη δικαιοσύνη. Όχι. Για λαϊκά δικαστήρια δεν ακούσθηκε (ακόμα;). Έχουν ξεχασθεί οι εκατόμβες των νεκρών από τις πυρκαγιές στην Ηλεία, τις φωτιές στην Marfin στην Αθήνα, τις πλημμύρες στην Μάνδρα και τις φωτιές στο Μάτι. Μύγα δεν κινείται σχετικά. Η λέξη δολοφόνοι έγινε πιο κοινή από την λέξη παλιόπαιδο. Να θεωρήσει κανείς ότι οι φόνοι των τραγικών νεκρών έγιναν με δόλο; ότι τους έβαλαν στο πρώτο βαγόνι του τραίνου με σκοπό να τους σκοτώσουν;
Φοβάμαι ότι ο λόγος για όλη αυτή την τοξικότητα που μας διαπερνά όλους είναι όχι να διορθώσουμε τα τόσο στραβά κείμενα στην χώρα μας, αλλά η λογική του σήκω εσύ να κάτσω εγώ. Οι πολίτες χρησιμοποιούνται σαν πιόνια σε σκακιστικό αγώνα για το ποιος θα πει το Ρουά Ματ.
Υπάρχει ελπίδα να αλλάξει κάτι; Θα ήθελα να το πιστέψω, όμως δυσκολεύομαι. Όσο από πολλούς θεωρείται ακόμη η αριστεία ρετσινιά, όσο η λέξη αξιολόγηση αποτελεί κόκκινο πανί στον δημόσιο τομέα, όσο οι φοιτητές και η πολιτεία θα αποδέχονται οι φοιτητικές εστίες να θυμίζουν κοινωνικά οικοτροφεία του 19ου αιώνα και τα Πανεπιστήμια εγκαταλειμμένα κτίρια, τόσο μάλλον η ελπίδα θα σμικρύνεται.
