Είμαστε εδώ στη Γη για να κάνουμε το καλό στους άλλους. Για ποιο λόγο είναι οι άλλοι εδώ, δεν ξέρω.
Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, 1850-1894
Τέτοια εποχή, ήτανε θαρρώ, παιδί μικρό θυμάμαι, το πατρικό μας κοντά στον Ανατολικό Χείμαρρο του Λευκώνα. Έβλεπες από νωρίς κατάμαυρα τα σύννεφα ψηλά στα βουνά και ξαφνικά να ακούς ένα υπόκωφο βουητό που συνεχώς πλησιάζει… Σου είναι ξένο, πρωτόγνωρο… Τρέχεις να δεις … όπου γεννιέται ο θόρυβος εκεί μαζεύεται ο κόσμος. Δεν βλέπεις όμως, μόνο ακούς… το ακούς να έρχεται και ξαφνικά …
Χύνεται με ορμή… νερό βρώμικο να παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του, να κουβαλά πέτρες, ξύλα, δένδρα ολόκληρα και να φέρνει μαζί του ότι σκουπιδαριό αφήσανε οι άνθρωποι …. Και συνεχώς να ανεβαίνει η στάθμη στην κοίτη του ποταμού, το ακολουθείς τρέχοντας, το βλέπεις να ξεχειλίζει πάνω από μια παλιά ξύλινη γέφυρα προς την εκκλησιά…. Απίστευτο το δέος … και ο φόβος… Από την ορμή να σε πάρει να σε φθάσει μέχρι τη θάλασσα… Αυτό ξέρει, άλλωστε αυτό κάνει πάντα, να κατευθύνεται στη θάλασσα να ξεθυμάνει….
Εδώ είμαστε, στην απομόνωσή μας, στον αυτοεγκλωβισμό μας, είχαμε ακούσει, είχαμε διαβάσει, αλλά δεν το ζήσαμε. Τώρα είδαμε και παραείδαμε μονάδες εντατικής θεραπείας, φέρετρα μα και τη γενναιότητα λειτουργών, ανθρώπων της καθημερινότητας, της ανιδιοτελούς προσφοράς… είδαμε και ακούσαμε τόσα, που ακόμη και ο πιο εκπαιδευμένος δεν μπορεί να διαχειριστεί… Είπαμε ο φόβος είναι αυτός που μεταδίδεται πιο γρήγορα από όλα…. κι αν ξεκινήσει τελειωμό δεν έχει, αν βρει χώρο και ανθρώπους αδοκίμαστους τους καθηλώνει.
Πιστεύω να επαναξιολογήσαμε την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων της ζωής μας. Τώρα που ξεθυμαίνει η οργή του χειμάρρου, τώρα που μάθαμε ότι οι κεραυνοί συνήθως πέφτουν στις κορφές των βουνών, ότι τα υψηλά έλατα ξεριζώνονται από τη θύελλα, και όταν ισχυρά γκρεμίζονται προκαλούν μεγάλο θόρυβο, μάθαμε… Έρχεται, δεν λέμε να το πάρει το ποτάμι, και ησυχάσαμε, το λασπωμένο νερό καθαρίζει όταν μένει ακίνητο.. και οι άνθρωποι επίσης. Ήρθε, και είναι η ίδια η φτώχεια αυτοπροσώπως…. Και αγγίζει όλους… τους διπλανούς μας, τους απέναντι μας, τους κραταιούς και τους αδύναμους… αδικούν τον εαυτό τους όσοι ευελπιστούν να επιβιώσουν ατραυμάτιστοι…
Είναι ο διπλανός μας, τα μικρά παιδιά που δεν θα πάνε σχολείο, οι γιαγιάδες και οι παππούδες που δεν θα μπορούν να τα αγαπήσουν από κοντά για καιρό, γονείς θα επαναπροσδιορίσουν την καθημερινότητά τους, εργαζόμενοι, υψηλά ή χαμηλά αμειβόμενοι, επαγγελματίες, εποχικοί εργάτες, άνεργοι, άπαντες.. Θα καταλάβουν επιτέλους ότι είναι συγκοινωνούντα δοχεία…. Που αδειάζουν…. Λες και πληρώνονται υποχρεώσεις της καθημερινότητας, νερό , ρεύμα και όλα τα κοινωφελή… Είναι η επιβίωση που ορίζει τα πάντα… και δε θα ξεκινήσει όπως γράφτηκε από τους πεινασμένους, αλλά από τους χορτάτους που δεν έφαγαν δύο τρείς ημέρες.
Το ποτάμι διαλύει τον βράχο, όχι λόγω της δύναμής του, αλλά λόγω της επιμονής του.. κι αυτό που έρχεται είναι οπλισμένο με επιμονή… ήρθε για να μείνει.
Καμία φορά όταν πατήσουμε ένα αγκάθι, πονάμε και κάνουμε τα πάντα για να το βγάλουμε. Κι εμείς στην ίδια μας τη ζωή, για να συνεχίσουμε πρέπει να τα βγάλουμε… μεταφορικά τα αγκάθια.. ότι πονά τον καθένα μας, ακόμη και την έπαρσή μας..
Σου λένε μη κολλάς στο παρελθόν, συνέχισε να κλείνεις κεφάλαια που έχεις διαβάσει, δεν υπάρχει λόγος να τα διαβάζεις ξανά και ξανά…. Αυτά του φόβου, του θυμού, της ανασφάλειας, της θλίψης, της ανησυχίας, της όποιας αισιοδοξίας. Άντε να δούμε τις αντοχές μας πάνω και έξω από το ποιοι είμαστε. Τώρα θα χρειαστεί εμείς να τα γράψουμε… και σε αυτό δεν θα έχει εύκολα αναφορές για διακοπές και το καλοκαίρι που έρχεται, αν αυτό είναι το πρωτεύον…
Δεν είναι πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε. Είναι μια πολυπλοκότητα που πρέπει να βιώσουμε και από κοινού να αντιμετωπίσουμε… να ανακαλύψουμε το νόημα και απλά να κάνουμε καλό στους άλλους…
Εκτός αν… τυφλὸς τά τ᾽ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ᾽ ὄμματ᾽ εἶ
Εξαιρείσαι…
Νικόλαος Κουφοτόλης
