Αδιαμφισβήτητα ήταν η βραδιά της ζωής του. Στα 60 χρόνια πορείας του στο καλλιτεχνικό στερέωμα, ο Τόλης Βοσκόπουλος γέμισε χθες, Τρίτη, το Ηρώδειο. Τραγούδησε για σχεδόν 3 ώρες όρθιος έχοντας άμεση επαφή με το κοινό που χειροκροτούσε συνεχώς.
Έξω από το αρχαίο θέατρο μία τεράστια ουρά περίμενε υπομονετικά να ανέβει στο πάνω διάζωμα. Η ανυπομονησία μεγάλωνε όσο πλησίαζε η ώρα, μέχρι που βγήκαν οι μουσικοί, η ιστορική φιλαρμονική Γαστουρίου «Ομόνοια» με διευθυντή ορχήστρας τον Σπύρο Ράλλη και οι χορωδίες Αχαράβης και Καναλίων υπό την Αγάθη Κοσκινά.
Ακολούθησαν τα… δεξιά του χέρια, όπως είπε ο ίδιος, οι σολίστ Μανώλης Καραντίνης στο μπουζούκι και Θανάσης Βασιλόπουλος στο κλαρίνο.
Εισαγωγή, μουσική από πολυαγαπημένα άσματα του Τόλη για να ανέβει σιγά σιγά ο ίδιος στη σκηνή. Το χειροκρότημα δεν σταματά… τα υπόλοιπα τα λέει ο ίδιος στο βίντεο που ακολουθεί. Την εύλογη συγκίνησή του, το ότι δεν περίμενε ποτέ ότι θα βρισκόταν εκεί, αλλά κυρίως δίνει μία υπόσχεση που την τηρεί. «Εγώ άμα ανέβω δεν έχω κατεβασμό», λέει και το εννοεί…
Ένας καλλιτέχνης με 60 χρόνια «δρόμο», ένας τραγουδιστής που ύμνησε την αγάπη, τον έρωτα και τραγούδησε τόσο πολύ για τον πόνο και τον χωρισμό…
Όταν μάλιστα ανέβασε στη σκηνή τον Μίμη Πλέσσα στο πιάνο και ο Τόλης ερμήνευσε όπως μόνο αυτός γνωρίζει μεγάλες επιτυχίες του, ήταν μία εντελώς ξεχωριστή στιγμή.
Όσοι πραγματικά τυχεροί βρέθηκαν στο Ηρώδειο δεν άκουσαν απλώς τον Βοσκόπουλο. Παρασύρθηκαν στον ρυθμό του. Δεν είναι εύκολο να χωρέσει μέσα σε σχεδόν 3 ώρες 60 χρόνια καριέρας και επιτυχίες που αγαπήθηκαν. Όμως το πέτυχε! Από το «Πριν χαθεί το όνειρο μας» μέχρι το «Αγωνία» και τις «Αναμνήσεις», ως το «Ανεπανάληπτος», το «Μπορεί», το «Ένα Ρολόι Σταματημένο» αλλά το «Αποκοιμήθηκα».
Ήταν «ανεπανάληπτος» με ήθος, χιούμορ, άμεση επαφή με τον κόσμο και σεβασμό. Στον κόσμο και στον χώρο.
«Θέλω να σας πω κάτι παραπάνω από το σας αγαπάω και σας ευχαριστώ… και δεν μπορώ ακόμα να το βρω πως αλλιώς λέγεται», είπε στην αρχή, για να συνεχίσει:
«Να κάνω μία αναφορά στη σημερινή μου εμφάνιση σ’ αυτόν εδώ τον ιερό χώρο, που θα σας πω την αλήθεια, δεν το φανταζόμουν ποτέ…»
Το απόλυτο high light πάντως ήταν στο φινάλε. Η υπόκλιση, το φιλί στον κόσμο και την ορχήστρα με τη χορωδία και η ανθοδέσμη από την κόρη του Μαρία που έφυγαν μαζί από τη σκηνή.
